kenniscentrum | blog
Het is tijd om paarden intrinsiek te gaan waarderen: niet om wat ze voor ons doen, maar om om hun eigen identiteit, hun autonomie en de plek die ze in ons systeem innemen.
Lees meer
Hun hereniging was een van de meest ontroerende momenten die we ooit met paarden hebben meegemaakt... Of hoe een paardenleven kan keren.
Trauma leeft in het lichaam – bij mensen én paarden. Hoe een merrie met koliek liet zien wat een overlevingsdeel echt is. En wat dat ons leert.
Onderzoek naar de werkzaamheid en effectiviteit van therapie met paarden is erg veel waard voor verdere acceptatie van ons werkveld en bijvoorbeeld vergoedingsmogelijkheden.
17 september 2009: de allereerste lesdag met de enige échte allereerste Groep 1. Samen met de witte Shires Bloem, Oude Bloem, Jeroen en mini-shetlander Puk ontvingen we de eerste studenten.
Zonder haar zou de Keulseweg niet zijn geweest wat het nu is. Ze stond aan de wieg van het coachen met paarden en enige jaren later de opleiding equine assisted coach level 1.
“Hoe kunnen jullie dát nou zeggen?” Het schaamrood steeg ons naar de kaken. Nee joh, natuurlijk niet. Daar zouden we toch helemaal niemand een plezier mee doen?
Een archetype dat verwijst naar de inherente menselijke neiging en wens om te genezen en te helpen, zelfs – en misschien wel juist – als we zelf gewond zijn.
Coaching en kindercoaching met paarden lijkt booming. Maar kwaliteit, opleiding en het welzijn van de paarden blijkt niet altijd prioriteit nummer 1.
De Engelse term holding space betekent de open ruimte voor iemand houden: bereid zijn om naast iemand te lopen, ongeacht het pad dat genomen wordt.
Mensen zijn evolutionair geprogrammeerd om verbinding te maken met anderen. Maar paarden misschien nog wel meer.
Voor paarden (maar ook voor mensen) is congruentie van de ander van cruciaal belang om veiligheid, zowel fysiek als emotioneel, te kunnen voelen.
De resultaten van het onderzoek Pegasus zijn tot nu toe zijn zeer positief.
Paarden bieden een veilige en ondersteunende omgeving om trauma te verkennen, verwerken en behandelen.
Laten we dan gelijk maar even duidelijk zijn: accreditatie heeft zin in een snelgroeiend vak dat de kaders nog aan het zoeken is.
De uitdagingen die het contact met een paard met zich mee kan brengen, kunnen dezelfde inzichtgevende werking hebben als een crisis.
Door het vrijkomen van oxytocine kan, in combinatie met het ervaren van sociale steun, alleen al het contact met paarden een helende werking hebben.
Wat maakt dat we de transfer kunnen maken van dat wat in de sessie en in contact met het paard wordt ervaren naar de dagelijkse omgeving van de cliënt?
Wat zijn de verschillen tussen het mensen- en het paardenbrein die van invloed zijn op wat de bijdrage van paarden aan coach- en therapiesessies zo krachtig maakt.
Het toekennen van gevoelens en emoties aan dieren was in de wetenschap tot ver in de twintigste eeuw uit den boze...
Is wat jij ziet hetzelfde als wat je cliënt ziet? Of is wat je ziet waar? Waar we het “weten” ook vandaan dénken te halen het komt vanuit onszelf en gaat uiteindelijk over onszelf.
Welzijn in ons vak gaat vaak over de negatieve impact die cliënten en hun emoties op paarden kunnen hebben. Maar wat zou de positieve impact kunnen zijn?
Het antwoord op die vraag is “nee”. Maar wanneer bij de mens niet veel zelfbewustzijn aanwezig is zal die sommig gedrag van het paard wél als zodanig ervaren en benoemen.
Een ode aan de wijsheid van de Keulseweg kudde, ter ere van ons tienjarig jubileum in 2019. Studenten delen de wijze lessen van onze paarden.
Bedrijfsartsen en psychologen maken zich zorgen over de wildgroei van coaches. Wij delen die zorg in paardencoachland.
Sessies met paarden bieden, met activiteiten die vaak als metafoor werken, een veilig speelveld om met oude onafgewerkte ervaringen in contact te treden en ze af te ronden.
Zijn bijna onvoorwaardelijke, kwetsbare openheid is wat wij vaak in meer of mindere mate zijn kwijtgeraakt. Dat in een sessie zo terug te krijgen van een paard kan innerlijke deuren openen die lang gesloten bleven.
