kenniscentrum | blogs | samen
Annabel en Heaven
Het had zomaar Annabel ín Heaven kunnen zijn
Twee paarden, moeder en dochter. Al 18 jaar onafscheidelijk. Ze werden samen verkocht toen hun eigenaar naar het buitenland verhuisde — met de belofte dat ze nooit uit elkaar gehaald zouden worden.
Maar het liep anders.
Ze kwamen terecht op een manege. In aparte stallen, ver bij elkaar vandaan. Geen weide, geen rust, geen elkaar.
Heaven, aan één oog blind, werd manegepaard. Ze miste haar moeder, begreep de opdrachten niet goed, voelde zich verloren. Ze trok zich steeds verder terug, werd fysiek én mentaal kwetsbaarder. Uiteindelijk stond ze alleen nog maar achterin haar box, depressief en onbereikbaar. Toch moest ze, kreupel en al, elke dag meelopen in de lessen.
Er was de belofte dat ze nooit uit elkaar gehaald zouden worden. Maar het liep anders.
Annabel, inmiddels 25 jaar en met ver gevorderde artrose, bleek niet geschikt als manegepaard. Ze werd binnen een jaar opnieuw verkocht, dit keer als recreatiepaard.
En weer werd ze verplaatst. Twee uur in een trailer, een snelle introductie in een nieuwe kudde met jonge ruinen. Haar lijf kon het niet aan. Op een ochtend kon ze niet meer opstaan. De dierenarts gaf haar nieuwe eigenaar het advies dat iedereen vreest: euthanasie.
Twee jonge verzorgers, die ook bij ons op de Keulseweg voor de paarden zorgen, volgden hun verhaal al langer van dichtbij. Ze waren verdrietig toen Annabel en Heaven uit elkaar werden gehaald, maar ook opgelucht dat Annabel in elk geval op een fijne plek terechtkwam. Het nieuws van haar plotselinge instorting kwam hard aan.
Heaven moest gered worden!
Het was de druppel. Ze besloten: Heaven moest dan in ieder geval wel gered worden! Ze wilden haar koste wat het kost redden van het bestaan waarin ze haar moeder, zichzelf en haar levenslust verloren was. Eén van de verzorgsters schraapte al haar spaargeld bij elkaar en “mocht” Heaven uiteindelijk kopen. Voor een bedrag dat veel hoger lag dan wat ze op papier nog waard was, maar dat maakte haar niet uit.
Toen dit uiteindelijk bleek te gaan lukken ontstond een bijna onmogelijk idee: Wat als we Annabel en Heaven weer konden herenigen?
Nog één zomer samen. Nog één keer rust. Vertrouwdheid. Liefde. Misschien kon Annabel dan niet in verdriet, maar in vrede sterven.
Wat als we Annabel en Heaven weer konden herenigen?
Het vroeg veel van de nieuwe eigenaren van Annabel, die nog maar net bekomen waren van het idee haar te moeten laten inslapen. Maar toen we ons voorstel deden, twijfelden ze niet. Met liefde en verdriet tegelijk verkochten ze Annabel aan ons.
Die stond inmiddels apart in een weitje. Ze was iets opgeknapt. Genoeg om haar, onder begeleiding, in een stevige vrachtwagen naar ons te brengen. De rit verliep kalm. Ze was rustig. En toen ze uitstapte, liep ze soepel mee.
De volgende dag kwam de dierenarts. We wilden zeker weten dat we dit niet voor onszelf deden, maar écht voor haar. We maakten een plan: pijnstilling, rust, goed voer en tijd. En samen met de dierenarts zouden we haar goed monitoren.
Hun hereniging was een van de meest ontroerende momenten die we ooit met paarden hebben meegemaakt.
Enkele weken later konden we ook Heaven ophalen.
Hun hereniging was een van de meest ontroerende momenten die we ooit met paarden hebben meegemaakt.
Voor de veiligheid hadden we eerst nog een hek tussen hen in gezet. Maar dat kon vrijwel meteen weg. Vanaf dat moment waren ze (weer) onafscheidelijk.
En Annabel? Die knapte wonderbaarlijk op. Ze kan weer prima opstaan en ja — ze galoppeert inmiddels zelfs achter Heaven aan als die “te ver” bij haar vandaan loopt.
Heaven daarentegen bleek er slechter aan toe dan gedacht, we waren zelfs even bang haar nog eerder dan Annabel te verliezen. Maar ze heeft nu tijd. En ruimte. Ze hoeft niets meer. Behalve samen zijn.
Worden ze ooit coachpaarden?
Wie zal het zeggen. Toen Annabel nog alleen bij ons stond, heeft ze op een dag — op de wei, vrijwillig en met alle vrijheid om weg te lopen zoals dat hier gaat — meegedaan. Ze is mensgericht, vond het wel interessant, en leek er zelfs plezier in te hebben. Misschien zou zíj het al leuk vinden.
Maar Heaven... die is er, net als Merlijn destijds, voorlopig nog niet aan toe.
En dat hoeft ook niet.
Ze hoeven niks meer. Alleen maar samen zijn. Voor zo lang als het mag duren.