kenniscentrum | blogs | vijftien jaar
Vijftien jaar opleiding!
Het begon toen collega coaches ons vroegen er eens meer van te laten zien, van dat “coachen met paarden”. “Jeetje”, zei een van hen, “dat zou ik ook wel willen. Mijn pony was in mijn jeugd mijn redding maar ik realiseer me nu pas hoeveel dat betekende, en wat paarden kunnen betekenen in ons werk”.
Het plantte een zaadje en het pad dat we dankzij Bloem opgingen leidde vanaf dat moment naar de opleiding equine assisted coach level 1, die op 17 september 2009 van start ging: de allereerste lesdag met de enige échte allereerste Groep 1. Samen met de witte Shires Bloem, Oude Bloem, Jeroen en mini-shetlander Puk ontvingen we de eerste studenten.
Ervaringsgericht leerden ook wij net zo hard met hen mee. We ontdekten al snel dat doceren iets anders is dan coachen. Dat studenten soms gemotiveerd moeten worden, en dat wij als docenten veel proactiever en sturender te werk mochten gaan, en veel meer mochten laten zien dan dat wij als coach gewend waren.
We zijn de studenten van het eerste jaar nog steeds dankbaar voor hun inzet, geduld en holding space
De accreditatie van de NOBCO gaf het ontwikkelproces van de opleiding – én de opleiders – daarbovenop nog eens een boost. De lat kwam ineens een stuk hoger te liggen. Het was wennen, maar met de snelle groei die het vak inmiddels doormaakte, zagen we het nut en stonden we daar volledig achter.
We zijn de studenten van het eerste jaar nog steeds dankbaar voor hun inzet, hun geduld, en voor de holding space die zij ook ons boden voor dit leer- en ontdekkingsproces.
De docenten
Vanaf die allereerste groep waren Miranda, Gaudia en Linda de gastdocenten voor respectievelijk de vakken paardentaal, de systemische visie en voice dialogue. Ze zijn er nog steeds en hebben in al die jaren niet één groep gemist!
Miranda deed om de vertaling van haar paardenkennis naar het coachen nog beter te kunnen maken zelf ook level 1 en 2 en is inmiddels naast gastdocent ook een van de hoofddocenten. Rolinka was de allereerste studente die zich aanmeldde. Toen nog met een papieren formulier dat zomaar ineens in onze brievenbus lag: “Wow, een echte aanmelding… nu is er geen weg meer terug.”
Samen met Yvette ging zij ons het volgende jaar al helpen met het begeleiden van de uit de hand lopende hoeveelheid lesgroepen.
“Wow, een echte aanmelding... nu is er geen weg meer terug”
Met de groei van de opleiding en de uitbreiding van het programma groeide ook het docententeam: Wieke, Jet, Linda, Merijn, de kindercoachdocenten Esther en Miranda, gastdocent Claes-Berend en inmiddels ook supervisor Caroline en paardenverzorgster Chantal. De Keulseweg kan niet zonder deze mooie mensen waarmee we, met veel van hen, al zo lang samenwerken. Het is rijkdom om die wederzijdse loyaliteit te mogen ervaren en voelen.
De kudde
Gelijk het eerste jaar van de opleiding al nam een van de studenten de twee shetlanders Pasha en Bo mee, en breidde de kudde zich uit tot zes paarden. Pasha was al wat ouder en Bo gelijk de favoriet van menig student.
Nu, vijftien jaar later, zijn helaas alledrie de Shires er niet meer. Oude Bloem was de oudste en is ook het oudste geworden, zij is anderhalf jaar geleden op veertigjarige leeftijd overleden. Puk is er gelukkig nog wel, Pasha is inmiddels ook ruim veertig en met pensioen (ze doet alleen nog wat ze zelf wil) en Bo, de dappere shetlander die de leiding van de toenmalige kudde van Jeroen had overgenomen, moest zijn leidersplek drie jaar later afgeven aan Merlijn, en even later ook nog aan Fellow, de vierde witte Shire die dankzij Karin op ons pad kwam.
Na het verlies van Oude Bloem dachten we dat dat misschien het moment markeerde om te stoppen. Alleen... kwamen er via Yvette zomaar ineens weer twee nieuwe paarden op ons pad: Finnegan, een negentienjarige Tinkermerrie en haar vriendin, de kleine, nieuwsgierige en immer vrolijke shetlander Flynni. Blijkbaar was het toch nog niet het moment.
Van een level 1 coachopleiding, via kindercoaching en level 2 naar een erkende level 3 therapieopleiding
De ontwikkeling
Om als coach met paarden serieus genomen te kunnen worden vonden wij het belangrijk om aansluiting te vinden bij coachorganisaties op professioneel niveau. We wilden onze studenten namelijk wel een certificaat meegeven waar ze ook iets mee konden.
De NOBCO was – wel na enige scepsis ten aanzien van paarden – bereid om de opleiding in 2010 te accrediteren. Met de groei van het coachvak de afgelopen jaren hebben zij, als vertegenwoordiger van het EMCC de lat steeds hoger gelegd. Het dreef ons op momenten van her-accreditatie wel eens tot ergernis en soms wanhoop. Toch hebben we niet losgelaten, want ons vak verdient die hoge lat en heeft die misschien ook wel juist heel erg nodig!
Het dreef ons op momenten van her-accreditatie wel eens tot ergernis en soms wanhoop
Leuker zijn natuurlijk de ontwikkelingen die onze opleidingen doormaakten. Van een voorzichtige en eerst nog vrijblijvende maar inmiddels zeer professionele level 1 coachopleiding, via de kindercoach- en level 2 opleiding naar een erkende level 3 therapieopleiding en een uitgebreid pakket aan gespecialiseerde nascholingen.
We zijn mega trots op deze ontwikkeling en dit pakket, dat mede dankzij de inbreng van onze docenten tot stand is gekomen.
De samenwerking
Want ja, mede dankzij de inbreng van onze docenten maar niet te vergeten ook de studenten zijn we ontwikkeld tot waar we nu zijn. Het is zo belangrijk om samen te groeien en van elkaar te leren.
Het was een van de redenen dat we in 2010 KREAC oprichtten, een register dat naast alle beroepsverenigingen in ons vak
Het is zo belangrijk om samen te groeien en van elkaar te leren
Om onze studenten een netwerk te bieden en te ondersteunen bij belangrijke zaken die er toen nog helemaal niet waren: een betaalbare beroeps- en bedrijfsaansprakelijkheidsverzekering voor het werken met paarden, een ethische code waar het paard een belangrijke rol in speelde, zichtbaarheid voor de coaches en therapeuten, en een kwaliteitssysteem.
Inmiddels is KREAC gegroeid tot een fantastisch netwerk van ruim 400 coaches die met elkaar samenwerken, hun vak serieus nemen, de ontwikkelingen volgen en hun kennis up to date houden.
De toekomst
Eerlijk is eerlijk, het verlies van de letterlijk en figuurlijk grote drie en het feit dat wij beiden ook inmiddels de jongste niet meer zijn, hebben ons een paar jaar geleden dus wel doen twijfelen. Zou het tijd zijn om het stokje door te geven? Tijd voor geraniums, krantje en wijn? Een boek schrijven?
Het verlies van de letterlijk en figuurlijk grote drie heeft ons een paar jaar geleden wel doen twijfelen
Nou nee, blijkbaar niet, want ineens waren daar toch weer die nieuwe paarden. En blijven de ideeën en plannen op een of andere manier nog steeds stromen. En hebben we dat boek nu maar vast al geschreven.
We vinden het gewoon veel te leuk, interessant en belangrijk allemaal!
Dus we zijn eigenlijk wel nieuwsgierig naar wat er de komende jaren nog allemaal gaat komen.
Want dat we nu hier zouden zijn, dat de Keulseweg zou worden wat het nu is, dat hadden we vijftien jaar geleden ook niet durven dromen.
We zijn benieuwd!
Raymond & Marjolijn